موضوع نفوذ ایران در کشورهای آمریکای لاتین، مسأله‌ای است که مدت هاست ذهن سیاستمداران آمریکایی را به خود مشغول کرده و تاکنون موضع گیری‌های متعددی در این زمینه از سوی آمریکا مطرح شده است. در این میان، برخی رسانه‌ها و شخصیت‌های آمریکایی، پا را از این فرا‌تر گذاشته و ضمن طرح نظریات توطئه محور، از وجود «ارتشی نامرنی» تحت هدایت ایران در آمریکای لاتین سخن می‌گویند.

به گزارش «تابناک»، سایت شبکه خبری «الجزیره» با انتشار مطلبی به بررسی موضوعی پرداخته که گویا به تازگی برخی رسانه‌ها و شخصیت‌های آمریکایی با نام «ارتش نامرئی» ایران در آمریکای لاتین از آن یاد می‌کنند. در این مطلب خلاصه وار آمده است:

هنگام تأمل درباره جنگ احتمالی با ایران، بد نیست نگاهی به نقشه‌هایی بیندازیم که پایگاه‌های آمریکا در مجاورت ایران را مشخص می‌کند و در عمل نشان می‌دهد این کشور تحت محاصره پایگاه‌های آمریکایی قرار گرفته است، حال آن که در مجاورت آمریکا، هیچ پایگاه نظامی متعلق به ایران وجود ندارد.

با وجود این، راه‌های فراوانی برای جبران این موقعیت وجود دارد که یکی از آن‌ها، اتهامی است که این روز‌ها به ایران زده می‌شود و آن، داشتن یک «ارتش نامرئی» است.

برای نمونه، یکی از مطالب سایت The Blaze به تازگی اظهار می‌داشت: «ایران با رویکردی تهاجمی در حال تشکیل یک ارتش نامرئی از نوکیشان است تا از طریق بخش‌های ضعیف‌تر مرز جنوبی آمریکا، به درون ایالات متحده نفوذ کنند».

این سایت اینترنتی توسط «گِلن بِک»، مفسر سیاسی، پایه گذاری شده است. وی که ادعا می‌کند 10 درصد مسلمانان تروریست هستند، می‌گوید گزارش‌های مربوط به ارتش نامرئی را از «مقامات آمریکایی و کار‌شناسان امنیت ملی» به دست آورده است.

البته این گونه ادعا‌ها، سال هاست که توسط نومحافظه کاران، صهیونیست‌ها و دیگر گروه‌هایی که از «صدور آموزه‌های اسلام تندروی شیعه» به آمریکای لاتین نگران هستند، ابراز می‌شود. این گروه‌ها به مواردی از جمله شیوع خالکوبی‌های فارسی میان زندانیان جنوب آمریکا، برای اثبات مدعای خود اشاره می‌کنند.

سایت The Blaze در مطلب خود به نقل از «یک مقام آمریکایی» می‌نویسد: «اکنون آنچه ایران آرزو دارد، ایجاد یک گروه واسطه تروریستی است که بتواند به آسانی از گارد مرزی آمریکا بگذرد. چه کسی شک می‌کند که یک مهاجر غیرقانونی آمده از ونزوئلا، مکزیک و یا دیگر کشورهای منطقه، یک نیروی «جهادی» باشد؟

همین مقامات و کار‌شناسان ناشناخته آمریکایی، ستاره اول گزارشی بودند که «واشنگتن پست» در ماه اوت منتشر کرد. در این گزارش با نام «با طعمه کلاس‌های مذهبی، ایران در تلاش برای عضوگیری از مردم آمریکای لاتین است»، به موضوعی مشابه پرداخته شده بود.

این گزارش، داستان دانشجویی به نام «کارلوس» را روایت می‌کرد که مدعی بود در سال ۲۰۱۰ برای آموزش اسلام و فرهنگ ایرانی به ایران سفر کرده بود. وی سپس به اسلام علاقه مند شده و تصمیم می‌گیرد به حوزه علمیه قم برود. در آنجا، وی با شمار زیادی از شهروندان آمریکای لاتین مواجه می‌شود که علاقه شدیدی به فراگیری اسلام از خود نشان می‌دادند. با این حال، وی به جرم جاسوسی بازداشت شده و به مکزیک بازگردانده می‌شود و اکنون در تلاش است تا از دولت آمریکا پناهندگی بگیرد.

البته هرچند در این گزارش، کارلوس می‌گوید که هدف ایران، چیزی جز آموزش‌های اسلامی نبوده، واشنگتن پست نتیجه می‌گیرد که حکومت ایران در تلاش است تا از راه مرزهای جنوبی آمریکا، به این کشور راه یابد.

همین موضوع، دستمایه ساخت فیلم به اصطلاح مستندی نیز شد که در سال ۲۰۱۱ از شبکه اسپانیولی زبان آمریکا (یونی ویژن) پخش شد. در این فیلم، فردی که گفته می‌شد به بهانه تحصیل علوم اسلامی به ایران رفته تا از این کشور اطلاعات به دست آورد، اظهار می‌داشت: «ایرانی‌ها می‌خواهند همه حکومت‌های جهان را با حکومت مشابه خود جایگزین کنند و آن‌ها عاشق کشتار خود و دیگران به نام الله هستند».

یکی از تأثیرات کمپین معرفی ایران به عنوان تهدیدی مستقیم علیه آمریکا، «قانون مقابله با ایران در نیمکره غربی» بود که در دسامبر ۲۰۱۲ به تصویب رسید. بر پایه این قانون، وزارت امور خارجه آمریکا موظف می‌شد راهبردی برای ارزیابی نفوذ ایران در آمریکای لاتین و مقابله با آن تدوین کند.

با این حال، بنا بر ارزیابی وزارت خارجه آمریکا در ژوئن ۲۰۱۳، اعلام شد که نفوذ ایران در آمریکای لاتین رو به کاهش است. این پاسخ، قطعاً آن چیزی نبود که «جف دونکان»، نماینده جمهوری خواه کنگره و طراح قانون مذکور در پی آن بود.

به هر حال، مجموعه این کارها و گزارش‌ها، حاکی از آن است که جریان‌هایی خاص در آمریکا تلاش دارند با اغراق درباره ماهیت اقدامات ایران در آمریکای لاتین، این کارها را تهدیدی مستقیم علیه امنیت ملی آمریکا جلوه داده و به این ترتیب، زمینه واکنشی شدید به ایران را فراهم کند.

اما الجزیره در پایان گزارش خود، نکته ظریفی در این زمینه مطرح می‌کند: «به هر ترتیب، در صورتی هم که یک ارتش نامرئی واقعاً وجود داشته باشد، جنگیدن با آن کار چندان جالبی نیست»!